Το The Wall είναι το 11o στούντιο άλμπουμ των Pink Floyd και ο αριθμός των πωλήσεων παγκοσμίως ξεπέρασε τα τριάντα εκατομμύρια αντίτυπα.
Το The Wall Είναι το καλύτερο σε πωλήσεις διπλό άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής.
Η ιδέα
Το “The Wall”, έχει ως κύρια θέματα την εγκατάλειψη και τη προσωπική απομόνωση.
Η ιδέα του άλμπουμ συλλήφθηκε κατά την διάρκεια της περιοδείας του συγκροτήματος In the Flesh Tour το 1977, όταν ο μπασίστας και στιχουργός Ρότζερ Γουότερς, απογοητευμένος από το κοινό τους, φαντάστηκε την δημιουργία ενός τείχους μεταξύ του συγκροτήματος και του κοινού.
Το άλμπουμ επικεντρώνεται σε έναν χαρακτήρα, τον Pink, ο οποίος είναι βασισμένος στον Ρότζερ Γουότερς. Οι προσωπικές εμπειρίες του Pink ξεκινούν με την απώλεια του πατέρα του κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και συνεχίζουν με την γελοιοποίηση και κακοποίηση από τους δασκάλους του, την υπερπροστατευτική μητέρα του και τέλος την διάλυση του γάμου του.
Όλα αυτά συμβάλλουν στην ενδεχόμενη αυτοεπιβληθείσα απομόνωση του από την κοινωνία και παριστάνονται με ένα εικονικό τείχος.
Κάθε ένα από αυτά τα τραύματα μετατρέπονται μεταφορικά σε “τούβλα στο τείχος” (bricks in the wall).
Ο πρωταγωνιστής γίνεται τελικά αστέρι της ροκ, του οποίου οι σχέσεις αμαυρώνονται από την απιστία, τη χρήση ναρκωτικών, και τις εκρήξεις βίας.
Δεδομένου ότι ο γάμος του καταρρέει, τελειώνει το χτίσιμο του τείχους του, ολοκληρώνοντας έτσι την απομόνωση του από την ανθρώπινη επαφή.
Κρυμμένος πίσω από το τείχος του, η κρίση του Pink κλιμακώνεται, και πιστοποιείται με μια παραισθησιογόνα εμφάνιση επί σκηνής, στην οποία πιστεύει ότι είναι ένας φασίστας δικτάτορας και εμφανίζεται σε συγκέντρωση όμοια με αυτή των Νεοναζί, όπου εξαπολύει άνδρες σε διάφορους θαυμαστές που πιστεύει ότι είναι ανάξιοι.
Βασανισμένος από την ενοχή, δικάζει τον εαυτό του να γκρεμίσει το τείχος, αφήνοντας τον Pink να βρει άνοιγμα προς τον έξω κόσμο.
Το άλμπουμ γίνεται πλήρης κύκλος κλείνοντας με τα λόγια “Isn’t this where…”, που είναι οι πρώτες λέξεις της φράσης που ξεκινάει το άλμπουμ, “…we came in?”.
To εξώφυλλο
Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το άλμπουμ αυτό έχει τη θέση του ανάμεσα στους δίσκους που άλλαξαν την ιστορία της μουσικής, με το artwork του να είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα παγκοσμίως. Δημιουργός του ο Gerald Scarfe, ο οποίος είχε δουλέψει με το συγκρότημα και για την Wish You Were Here Tour, ενώ μεταξύ άλλων είναι γνωστός από τον Ηρακλή της Disney και πλήθος καρικατούρων όπως των Beatles, του Τσώρτσιλ, της Βασίλισσας Ελισάβετ, της Αγκάθα Κρίστι κ.α.
Μιλώντας στο TeamRock.com ο Gerald Scarfe γύρισε πίσω το χρόνο και μας σύστησε στα παρασκήνια της δημιουργίας του θρυλικού artwork του The Wall: «Τα πηγαίναμε καλά με τον Roger Waters. Είχαμε την ίδια ειρωνική και σαρδόνια άποψη για τον κόσμο και παίζαμε πολύ σνούκερ. Νομίζω με εμπιστευόταν». Βέβαια, μπορεί το artwork να ήταν δουλειά δική του, όμως όπως θυμάται ο λευκός τοίχος ήταν σύλληψη του Roger Waters, κι ας μην ήξερε πως ακριβώς τον ήθελε. Ήξερε ότι ήθελε έναν τοίχο, σαν αυτόν που οραματιζόταν ανάμεσα στη μπάντα και το κοινό, όταν απογοητευμένος από αυτό του γεννήθηκε η ιδέα για το ιδιαίτερο concept.
«Το εξώφυλλο δεν μας πήρε πολύ, είναι απλά ένα πλέγμα» λέει γελώντας, βέβαια «το δοκιμάσαμε με κάθε είδους διαφορετικούς τρόπους: Με σκούρες μαύρες γραμμές, με απαλές γκρίζες γραμμές, μεγάλα τούβλα, μικρά τούβλα». Όσο για την εμβληματική γραμματοσειρά που το συνοδεύει; Έγινε στα γρήγορα από τον ίδιο, αν και σήμερα θα μπορούσε να την κάνει λίγο πιο «περήφανη». Αν σκεφτούμε βέβαια πως για να μην χαλάσει η απλότητα του εξωφύλλου παραλίγο να μην μπει καν λογότυπο, ήταν μια βιαστική επιγραφή που θα μείνει χαραγμένη για πολλά χρόνια ακόμη στη μνήμη των φίλων της ροκ.
Σύμφωνα με τον Scarfe, ήταν το τμήμα μάρκετινγκ της εταιρείας που απαίτησε να υπάρχει λογότυπο «γιατί αλλιώς κανείς δεν θα ξέρει ποιο άλμπουμ είναι», η μπάντα όμως πέρασε εν μέρει την άποψη της, έχοντας ένα δεύτερο «εξώφυλλο» από σελοφάν, το οποίο όταν άνοιγες το περίβλημα φανέρωνε τον τοίχο όπως πραγματικά ήταν, «καθαρό» από λογότυπα.
Το πιο δύσκολο μέρος της δουλειάς του ήταν φυσικά, όπως παραδέχεται, το εσωτερικό όπου σκίτσαρε χαρακτήρες βασισμένους στους στίχους του Waters: «Η μάνα, ο δάσκαλος, η κοπέλα του Pink. Δουλειά μου ήταν να τους σχεδιάσω, και έπρεπε να τους έχω ολοκληρώσει από νωρίς στη διαδικασία της παραγωγής». Δεν ήταν εξάλλου εύκολο να μπει στο μυαλό του Waters, όσο άμεσοι κι αν ήταν οι στίχοι του. Όπως φαίνεται όμως, τα κατάφερε.
